PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR, GEHOUDEN OP ZONDAG 30 APRIL 2023 IN DE
ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.
Vierde Zondag van Pasen – A
Wat is de belangrijkste opdracht in ons leven als christen? God zoeken, Hem zoeken, die ons de levensadem heeft ingeblazen en die ons ultieme doel is.
Zo trokken mensen, sinds de derde eeuw, in Egypte de woestijn in, alles achter zich latend, als enkelingen, heremieten; ook, en later vooral, door zich bij een gemeenschap aan te sluiten van anderen, die hetzelfde wilden en die zo elkaar konden steunen en inspireren, om dat nog meer vorm te geven: monniken, ver van het gewone leven, in de stilte van de natuur: biddend, studerend, met de handen werkend, bij voorkeur zwijgend om elkaar niet te storen. Steeds weer zochten mensen hen op met hun vragen, problemen en zorgen. Men wist die monniken te vinden.
Het goddelijk dienstwerk – het samen bidden op verschillende tijden van de dag en in de nacht stond en staat nog steeds centraal.
God zoeken. Het is de opdracht van iedere christen. Hoe kan ik God vinden in mijn leven? Bij onze jongste kinderen leeft het al. Daar zijn tal van roerende voorbeelden van, in boekjes samengebracht, zoals ik dezer dagen nog hoorde over een kind van vier jaar oud, die aan haar moeder over Jezus had gevraagd. Haar moeder was daar vreemd aan en zei: “Vraag maar aan onze vrienden, de ouders van een vriendinnetje”. En zij ging het vragen: “Kun je me alles over Jezus vertellen?”
Het is het verlangen naar heelheid, heiligheid, dat diep in ons aanwezig is, maar waar we vaak niet aan toe willen geven. Het is een bepaalde onrust, ongedurigheid, die afwerend werkt. Te veeleisend. En toch, als we hier samenzijn, beseffen we, dat ons leven zoveel méér is dan de dingen van alle dag, dat ons leven één groot avontuur is van God – met – ons en dat ons leven, met al de beperkingen van hier, eens tot volheid zal komen bij God, hoe dat ook zal zijn.
Wij zijn méér dan onze daden, ook de misse daden, ook de som van onze daden. Want wij dragen het goddelijk merkteken van onze Schepper in ons. Daarom is ieder menselijk leven waardevol. In welke fase ook.
Van daaruit levend, God zoekend, zullen we de dingen van hier en nu, ook met andere ogen kunnen gaan zien.
Daar hebben we anderen voor nodig, zoals elke groep, elke gemeenschap, elke organisatie, groot of klein, mensen nodig heeft, die de weg wijzen, die de richting aangeven. Zo ook heeft Christus gewild, dat zijn heilswerk zou worden voortgezet door de apostelen, hun opvolgers en medewerkers en zó, dat het Evangelie steeds zo doorgegeven zou worden, zoals Hijzelf het begonnen is en gegeven heeft. Dat is de grote opdracht en kracht van de Kerk, dat er continuïteit is, dat er consistentie en dat er tegelijk ontwikkeling is: het minuscule zaadje en de boom, die er uit groeit.
Er zijn ook nu mensen nodig, priesters en religieuzen, om de weg van Christus te gaan en te wijzen. In de verwarring van onze tijd die weg te wijzen, die innerlijke vrede en rust kan brengen, haaks op de verleidingen en de opinies van deze wereld. Diep in ons hart weten we, wat echt en goed is. Daar hoef je niet geleerd voor te zijn. Wijsheid is iets anders. Wij mogen bidden op deze Zondag van de Goede Herder, om herders, die mensen de weg wijzen naar Hem en die zijn gaven mogen brengen en uitdelen onder de gelovigen en hen zo bemoedigen in onze weerbarstige en vaak dreigende wereld en in onze steeds godsdienstvijandiger samenleving.
Dat wij stand houden en ons niet laten meeslepen door de publieke opinie en door de onverschilligheid, die het meest opvallend is in de huidige tijdgeest. Het hoeft allemaal niet zo. Dat heeft ook iets lusteloos.
Dé prikkel, die ons vitaal maakt, is het besef van het transcendente, van God, die boven onze werkelijkheid staat, de Totaal Andere, die tegelijkertijd onze meest nabije is.
Er zijn en blijven herders nodig, om die weg te wijzen. Die komen niet uit de lucht vallen. Maar moeten geboren worden in onze gezinnen. De kleine huiskerk van het gezin, waarin ouders het geloof met hun kinderen beleven en het zo doorgeven als iets moois en groots, dat juist voor de kleinsten bereikbaar is. En zo heb ik het zelf liefdevol en vanuit een innerlijke overtuiging van mijn ouders doorgegeven gekregen. Wel in een totaal andere samenleving, waarin het geloof door school en omgeving mede werd gedragen. Maar toch, deze tijd is anders en ook nu zijn er (jonge) mensen, die de roepstem van Jezus willen volgen.
Dat er zó roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven mogen groeien!
Amen