PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR, GEHOUDEN OP ZONDAG 16 APRIL 2023 IN DE
ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.
2e Zondag van Pasen – A (Beloken Pasen) / Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid.
Deze Zondag noemen wij Beloken Pasen. Beloken betekent “gesloten”. Het is de octaafdag van Pasen, de achtste dag en daarmee wordt de Paasweek besloten.
We hebben in deze afgelopen week telkens Verrijzenisgetuigenissen gehoord in de Evangeliën. De ontmoeting met Maria Magdalena, die dacht, dat het de tuinman was, de Emmaüsgangers, het ontbijt bij het meer, de verschijning van Jezus aan de Apostelen, de opdracht aan de Apostelen om over de hele wereld uit te gaan om het Evangelie te verkondigen en vandaag tenslotte het getuigenis van de ongelovige Thomas.
Wat in de eerste plaats opvalt is, dat Christus niet aan een grote menigte, het hele volk zich manifesteert, maar slechts aan enkelingen, de meest nabij en. Echter, die Hem het meest nabij was op deze aarde, Zijn Moeder Maria, wordt niet vermeld in het Evangelie. Waarom is het zo bescheiden, zo onopvallend? Het is moeilijk een juist antwoord te geven, maar wel kunnen we zien in heel de Openbaring, dat God zich langzaam maar zeker openbaart. Altijd is het stapsgewijs, in fases. Door heel het Oude- en Nieuwe Testament heen. Altijd begint het klein, onopvallend. De Verlosser komt als een pasgeboren Kind. God heeft geduld. Ik denk aan één van de Psalmen, waar staat: Voor u zijn duizend jaren één dag, als gisteren, dat al voorbij is.
En zo is de ontvouwing verder gegaan in de Kerk, in de Geloofsbelijdenis, die tot stand is gekomen, in de Sacramenten, die weliswaar op Christus teruggaan en op Zijn kruis, maar in hun vormgeving en beleving zich ontwikkeld hebben, in de Geloofsleer in het algemeen, zoals in de natuur alles klein begint, het zaadje tot wasdom komt. Heeft Jezus zelf niet het beeld gebruikt van het zaadje, dat tot een boom uitgroeit en waar in de takken en het loof de vogels zich nestelen?
Vandaag horen we in het Evangelie ook over de instelling van het Sacrament van de Verzoening. “Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven en wier zonden gij niet vergeeft, hun zijn ze niet vergeven”. Een geweldig mandaat, dat Christus aan de Apostelen geeft, om in Zijn Naam zonden te vergeven. Een prachtig Sacrament van Bevrijding.
Daarom vieren wij op deze Zondag van Beloken Pasen de Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Zó willen wij nog eens nadrukkelijk onze dank brengen aan God, die in Zijn onuitsprekelijke goedheid Zijn Zoon als onze Verlosser heeft geschonken, opdat de mensheid door het Paasmysterie het eeuwig leven kon verwerven. Zo willen wij God eren en danken. Een barmhartige God, waar de hele Bijbel over spreekt, kan ik niet rijmen met een straffende God. God straft niet, de mens straft zichzelf, die alleen voor zichzelf leeft.
Wij zouden meer besef moeten hebben van Gods oneindige goedheid en gaven, die wij nodig hebben en die niet willekeurig zijn gegeven. Alsof wij die maar naar eigen goeddunken kunnen nemen, of laten liggen. Ieder mens heeft vergeving nodig en de Vergever staat met open armen op de uitkijk naar ons.
Wij mogen beseffen, dat wij meer zijn dan onze daden, ook onze misse daden, zelfs de som van onze daden, want wij zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis. Wij dragen het heilig merkteken van onze Schepper in ons. Wij zijn niet een soort dier, maar Gods zonen, voorbestemd om Hem te zien van aangezicht tot aangezicht. Hij weet, wat we nodig hebben en we doen onszelf tekort, als we daar onverschillig mee omgaan. Uiteindelijk gaat het erom, dat wij persoonlijk ons uitspreken, dat wij onszelf willen bevrijden van wat ons geweten bezwaart, van wat niet goed was, wat tussen mij en God in staat.
Waarom kunnen mensen vandaag de dag voor miljoenen tv kijkers wél met hun meest intieme zaken naar voren komen en kan men dat niet meer in de veilige beslotenheid van de Biecht? Het gaat uiteindelijk om een act van geloof, dat wij arme zondaars zijn, ook al hebben we het nog zo goed en dat God de Al Heilige en Volmaakte is, die wij onze Vader mogen noemen, die ons niet neerdrukt, maar in genade opheft, Hij slaat Zijn armen om ons heen, zoals bij de verloren zoon.
Een act van geloof, zoals de kortste en mooiste staat in het vervolg van het Evangelie van vandaag, waar Thomas neerknielt en alleen maar zegt: “Mijn Heer en mijn God”. Dáár gaat het om, dat is het ENIGE echt belangrijke.
ZALIG zij, die niet zien en toch geloven!
Amen